Η 5η Φεβρουαρίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ασφαλούς Πλοήγησης στο Διαδίκτυο (Safer Internet Day).
Στο πλαίσιο της ημέρας αυτή η εφημερίδα Καθημερινή δημοσίευσε μια έρευνα σύμφωνα με την οποία 1 στους 3 νέους στην Ελλάδα έχει νιώσει να παρενοχλείται στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Στοιχεία σοκ
Πιο συγκεκριμένα και όπως προκύπτει από την έρευνα :
το 74% των νέων επισκέπτεται το προφίλ του στο Facebook κάθε μέρα
το 53% παραμένει συνδεδεμένο πάνω από 2 με 3 ώρες την ημέρα στο Internet και
το 76% έχει από 100 έως 1500 διαδικτυακούς φίλους, ενώ οι πιο συχνές ενέργειες των νέων είναι ο έλεγχος αναρτήσεων φίλων (70%) και η ανάρτηση προσωπικών φωτογραφιών (63%)
Εντυπωσιακή είναι και η ειλικρίνεια των νέων στο διαδίκτυο καθώς το 85% των χρηστών δηλώνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το πραγματικό τους όνομα, το 75% δημοσιεύουν το προσωπικό e-mail τους και το 66% δηλώνουν την πραγματική τους ηλικία, στοιχεία που επιβεβαιώνουν την εμπιστοσύνη που δείχνουν στα νέα μέσα.
Οι εμπειρίες τους ωστόσο δεν είναι πάντα ευχάριστες καθώς από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι το 1/3 των νέων έχει βιώσει την παρενόχληση μέσα από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης στις οποίες συμμετέχει. Επίσης, 1 στους 10 παραδέχεται ότι έχει δημιουργήσει λογαριασμό με ψευδή στοιχεία, προκειμένου να παραπλανήσει ή να κατασκοπεύσει κάποιο άτομο.
Ο ρόλος και η ύπαρξη του ΔΙΑΔΡΑΣΙΣ
Πως ξεκίνησε το ΔΙΑΔΡΑΣΙΣ
Αν και λιγοστές, οι ηλιόλουστες χειμωνιάτικες μέρες στη Δυτική Ελλάδα είναι από τις πιο όμορφες και τις πιο μοναδικές. Είναι οι μέρες που η κατά τα άλλα βροχερή και σκοτεινή αχαϊκή πρωτεύουσα ντύνεται στα καλά της και βουτάει στα δροσερά νερά του Πατραϊκού να συναντήσει τις υπόλοιπες νύμφες του Ιονίου.
Μια τέτοια μέρα ήταν και η δική του. Δώδεκα το μεσημέρι και ο ουρανός ήταν καθαρός με έναν ήλιο να ακτινοβολεί σε όλο του το μεγαλείο τους καλύτερους οιωνούς για την έκβαση της ημέρας. Είχε ξυπνήσει νωρίτερα και στο αντίκρυσμα της μέρας είχε αποφασίσει να κάνει μια βόλτα μέχρι την παραλία, ίσως στο Θεατράκι, ίσως στον Φάρο. Ήταν σίγουρος ότι τίποτε δεν επρόκειτο να τον ενοχλήσει, να τον αναστατώσει σήμερα. Πήρε το δρόμο κατηφορικά προς το λιμάνι αφουγκραζόμενος την πολύβουη πόλη με τον ήλιο και το ελαφρύ αεράκι να τον χαϊδεύουν στο πρόσωπο. Μόλις είχε βγει στην παραλιακή, όταν ένιωσε το τηλέφωνο του να δονείται στην πίσω τσέπη του παντελονιού. "Άγνωστος αριθμός... ποιος να 'ναι; Να το σηκώσω; μπααα... άστο... κι αν είναι σημαντικό;"
- Παρακαλώ;
- Καλησπέρα, Χάρη, Τι κάνεις; μήπως σε ενοχλώ;
"Η μητέρα του Γιάννη. Τί να θέλει; Μάλλον θα τον ψάχνουν πάλι. Αυτό το παιδί μυαλό δε βάζει ποτέ. Ποιος ξέρει τί ώρα κοιμήθηκε πάλι χθες." Ο Γιάννης, συμφοιτητής του στη σχολή, πολύ καλό παιδί με προοπτικές, αγαπητός στην παρέα αν και σπάνια παρόν. Προτιμούσε να περνά μοναχικά το χρόνο του ώρες μπροστά από τον υπολογιστή του. Τι κι αν προσπαθούσαν όλοι να τον κάνουν να ξεκόψει, αυτός εκεί, κολλημένος στην καρέκλα του να σκοτώνει τέρατα και μάγισσες σε μια οθόνη 60x40. Έτσι και χθες το βράδυ.
- Έλα βρε Γιάννη να βγούμε απόψε. Θα πάμε για φαγητό. Θα είναι και η Μαρία με την Αγγελική. Έλα θα περάσουμε ωραία.
- Δεν έχω όρεξη. Μια άλλη φορά...
Άρχισε να ανεβαίνει τον όμορφο πεζόδρομο με τις νεραντζιές και γρήγορα έφτασε στις σκάλες που οδηγούσαν στην πλατεία. Προχώρησε λίγα μέτρα κάθετα σε αυτήν και έστριψε στο δεύτερο στενό. Σε λίγα λεπτά ήταν στην εξώπορτα του Γιάννη και του χτυπούσε την πόρτα. Πρέπει να είχαν περάσει δέκα λεπτά αναμονής, όταν εμφανίστηκε και ο Θάνος.
- Τί γίνεται; Καλησπέρα. Δεν έχει ανοίξει ακόμη;
- Έχω δέκα λεπτά τον παίρνω τηλέφωνο, του χτυπάω τίποτε. Σε πήρε κι εσένα η μητέρα του;
- Ναι. Μου έχουν αφήσει κάτι κλειδιά οι δικοί του για ώρες ανάγκης. Για να δούμε. Είναι καθόλου μέσα;
Μπαίνοντας στο μικρό χολ της γκαρσονιέρας, η μυρωδιά από καμένο ψωμί τους τρύπησε τα ρουθούνια. Εκείνος πήγε στην μικρή κουζίνα και ο Θάνος στο δωμάτιο. Η τοστιέρα ακόμη στην πρίζα έψηνε το μαυρισμένο ψωμί. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Πριν σκεφτεί οτιδήποτε, η κραυγή του Θάνου του έσφιξε την καρδιά. Με ένα σάλτο βρέθηκε στο διπλανό δωμάτιο. Ο Θάνος έντρομος ταρακουνούσε τον αναίσθητο Γιάννη στο πάτωμα λίγα βήματα μπροστά από το γραφείο του. Το μυαλό του θόλωσε. Το αίμα ανέβηκε στα μάτια και οι κινήσεις του από εκεί και πέρα ήταν μόνο μηχανικές. Το μόνο που θυμάται καθώς έβγαζαν τον Γιάννη από το δωμάτιό του πάνω στο φορείο ήταν η οθόνη του αναμμένου ακόμη υπολογιστή, τα μεγάλα κόκκινα γράμματα που αναβόσβηναν "GAME OVER".
Λίγες ώρες αργότερα ο Γιάννης δε θυμόταν τίποτε, η μητέρα του έφτανε στην Πάτρα και ο Θάνος την καθησύχαζε στο τηλέφωνο. Οι γιατροί είχαν διαγνώσει κρίση επιληψίας από υπερβολική χρήση του υπολογιστή. Είχε σπαταλήσει 15 διαδοχικές ώρες από την πολύτιμη ζωή του, 15 ολόκληρες ώρες από τα νεανικά του χρόνια μπροστά από ένα μουντό και ακαλαίσθητο κουτί. Στο μυαλό του Χάρη μόνο ένα πράγμα στριφογυρνούσε. "Κάτι πρέπει να κάνουμε. Κάτι πρέπει να γίνει"...
Πόσοι απο εμάς έχουμε περάσει ατελείωτες ώρες μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή, έχοντας παραμερίσει στιγμές που ίσως ήταν διαφορετικές και γιατί όχι... μοναδικές; Στην εποχή, της ηλεκτρονικής (και όχι μόνο) παγκοσμιοποίησης ή, αν προτιμάτε, σε αυτήν του facebook και του twitter, εμείς αποφασίσαμε να μην υποταχθούμε σε αυτά που μας προστάζουν τα “ενδιαφέροντα” λινκ και να μην περιορίζουμε τις ανθρώπινες σχέσεις μας στα κλικ ενός ποντικιού. Αποφασίσαμε να δραπετεύσουμε στην αληθινή διάσταση.
Η συνέχεια , λοιπόν, ακούει στο όνομα "Διάδρασις", μιας νέας εθελοντικής προσπάθειας για δράσεις πρόληψης κατά του ηλεκτρονικού εθισμού.
Για εμάς αφορμή ήταν η πραγματικότητα του Γιάννη, για εσάς, ίσως η ιστορία του δικού σας φίλου, του δικού σας παιδιού, ίσως η δική σας...
Ελάτε μαζί μας και "Κάντε επανεκκίνηση... στη ζωή σας".
